ஆசிரியையின் கொலையாளி யார்?

 ஆசிரியை கொலைச் செய்தி மிகவும் துயர் தருவதும் அதிற்ச்சியூட்டுவதுமாக இருந்தது.  கொலை செய்யப்பட்ட ஆசிரியை நினைத்து கவலைப்படுவதா அல்லது கொலை குற்றவாளியான மாணவ குழந்தையை நினைத்து வருந்துவதா?

 பெற்றோர் வளர்ப்பு சரியில்லை  கல்வி திட்டம் சரியில்லை, ஊடக தாக்கம், இன்றைய குழந்தைகள் இப்படி தான்..... என பல காரணங்கள் சொல்லி விட்டு போவதை விட ஆசிரியர்கள் உலகம் தன்னை சரி படுத்தி கொள்ள வேண்டிய, தன் நிலையை உணர வேண்டிய  நாட்கள் இது என்றே எனக்கு விளங்கியது.

 ஒரு 9 வகுப்பு சிறுவன் 2 நாட்களாக தன் பையில் கத்தியுடன் திரிவதின் உளவியல் தாக்கம், வாய்ப்பு கிடைத்த போது "சதக் சதக்" என்று குத்தி கொலை செய்ததின் பின்னணியை ஆழமாக சிந்திக்க வேண்டியுள்ளது. அவன் ஒரு கல்லூரி மாணவனாக இருந்திருந்தால் நம் சிந்தனை வேறு விதமாக இருந்திருக்கும். வெறும் 14 வயதே ஆன குழந்தையை கொடூர கொலை குற்றவாளியாக மாற்றிய மர்மம் தான் என்ன?. அவனுடைய தவறின் தாக்கம் விளங்கும் போது  இளமைக் காலம் மறைந்து அவனுடைய சாதாரண வாழ்கையை இழந்திருப்பான்.

இன்றைய சூழலில் மாணவர்களை சரியாக புரிந்து கொள்ள மறுக்கின்றோம் அல்லது குழந்தைகள் சமூக வாழ்வியல் மாற்றத்தில் சிக்கி தவிப்பதை காண தவறுகின்றோம் என்றே தோன்றுகின்றது.  பெற்றோர் வேலைக்கு செல்லும்  சூழலில் குழந்தைகள் தன் தாத்தா பாட்டி, உற்றோர் உறவினர்களிடம், இருந்து வெகுதூரம் பயணப்பட்டு தனிமையில் புதிய இடங்களில் வசிக்க தங்களை தயார்ப்படுத்தி கொள்ள நிர்பந்திக்கப்படுகின்றனர். அவர்களின் தேவையை பிரட்சனைகளை புரிந்து கொள்ளவோ அவர்களை அவர்களாக எண்ணி பார்க்கவோ நேரம் இல்லாது ஓடும் பெற்றோர் ஒரு பக்கம் பாடம் கற்பிக்கும் ஆசிரியர்கள்  என்ற போர்வையில் கைகொள்ளும் வன்முறைகள் இன்னொரு புறம்! 

பெரியவர்கள் தங்கள் சூழலின் நெருக்கத்திற்க்கு  தகுந்து வாழ பழக்கப்பட்டு கொள்ளும் போது  குழந்தைகளால் சமூக சூழலை புரிந்து தங்களை மாற்ற இயலாது கொள்ளும் ஒரு வித பயம் குழப்பம்,   உச்சகட்ட மன அழுத்த நிலையை இவ்வித கொலைக்கு இட்டு செல்கின்றது.

மனம் பேதலித்து அதன் நிலையை விட்டு நகழும் போதும் மாபெறும் சிதைவுகள் அவர்கள் மனதிற்க்கு மட்டுமல்ல செயலிலும் வந்து வெடிக்கின்றது. 

ஆசிரியை இறந்ததால் அவரை ஐயோ ..... என்று பரிதபிக்கும் நாம் அறியா பருவத்தில் 14 வயது சிறுவன்  கொலை, போலிஸ், ஜெயில் என்று கொண்டு செல்ல காரணமாக இருந்தது யார்? என்றும் கேட்க வேண்டியுள்ளது.

ஆசிரியர்களின் மனநிலை காலத்தின் போக்குக்கு தகந்தது போல் மாறியுள்ளதா என்றால் எதிர்மறையாகவே மாறி உள்ளது என்றே கூற இயலும். பிரம்பால் அடிக்க கூடாது என்று சட்டம் வந்த போது நாவால், செயலால் மாணவர்களை வதைக்கும் ஆசிரியர்களை காண்கின்றோம். பெற்றோர் தரம் சார்ந்து மாணவர்களை பிரித்து பார்ப்பது, தேற்வு மதிப்பெண் என்ற ஆயுதத்தை வைத்து மிரட்டுவது, தனக்கு ஒவ்வாத மாணவர்களை பிரித்து மட்டம் தட்டி வைப்பது, திட்டுவதில் பெருமை கொள்வது என அவர்கள் நிலைபாடு மெச்சும் படியாக இல்லை என்பதே உண்மை.

என் பள்ளி ஆசிரியர் ஒருவர் நினைவுக்கு வருகின்றார். நாங்கள் பள்ளி செல்ல 1 மைல் தூரம் நடந்தே செல்ல வேண்டும். எங்கள் ஆசிரியரும் கூட சில நாட்கள் நடந்து தான் வருவார். பள்ளி முதல் மணி அடித்தது என்றால் இரண்டாவது மணிக்குள்ளாக ஓடி செல்லும் மாணவர்களை தாமதமாக நடந்து வரும் ஆசிரியர் கண்டு வைத்து பள்ளி வந்ததும் வகுப்பறையில் தேடி வந்து அடிப்பார். மாணவர்களை வாய் உபதேசத்தால் திருத்தி விடலாம் என்று பல ஆசிரியர்கள் நினைக்கின்றனர். மாணவர்களுக்கு சரியான உபதேசம் நம் உண்மையான செயலாகவே இருக்க கூடும். மாணவர்களை ஆசிரியர்களை கூர்ந்து கவனிக்கின்றனர். நம் பாராட்டுதல் உற்சாகப்படுத்துதல் வழிகாட்டுதலை பெரிதும் விரும்புகின்றனர்.  தன் பாடத்தை சரியாக எடுக்காது சமூக அக்கறையை பற்றி பேசும் ஆசிரியரின் மொழி கடல் மணலில் எழுதும் எழுத்தாகவே மாறும்.

தேற்வு நாள் அன்று, தான் பயணித்த  பேருந்து விபத்துக்கு உள்ளாகி 15 நிமிடம் தாமதித்து வந்த மாண்வனிடம் தன் ஞான உபதேசத்தை நல்குவதை விடுத்து, குடிக்க ஒரு மடக்கு தண்ணீர் கொடுத்து தேற்வு எழுத வைப்பதே ஆசிரியையின் பணியாகும். மலையாளத்தில் ஒரு பொன் மொழி உண்டு “ குளிப்பித்து குளிப்பத்து குஞ்ஞினை(குழந்தையை) இல்லாதாக்கி” என்று அதே போல் தான் பல ஆசிரியர்கள் சிறுவர்களை நல் வழிப்படுத்துகின்றேன் என்று தங்கள் கருணையற்ற கண்டிப்பால் மனித நிலையில் இருந்தும் முரடர்களாக மாற்றுகின்றனர்.

சமீபத்தில் நான் கண்ட ஒரு இளைஞன் கூறினார் அவர் கல்லூரி வகுப்பில் ஆசிரியையை அழவைப்பாராம். பள்ளி வகுப்ப்புகளில் தன்னிடம் கருணை அற்று நடந்து கொண்ட ஆசிரியைகளிடம் பதில் கொடுப்பதாக தெரிவதால் மகிழ்ச்சி கொண்டாராம். இன்றும் மனம் எதிலும் பிடிப்பற்று வாழ பள்ளிப்பருவத்தில் தான் எதிர் கொண்ட சில நிகழ்ச்சிகளே என்று கூறினார். சில பெற்றோருக்கு ஆசிரியர்கள் சொல்வதெல்லாம் ஞான வாக்கியம் ஆகுவது உண்டு. ஆசிரிய்ர்களின் பேச்சுக்கு இணைங்க வீடுகளிலும் தன் பெற்ற பிள்ளைகளை கொடுமையாக நடத்துவது உண்டு. 

ஒரு சிறுவன் சிறு தவறு செய்தால் அதை ஆகாயம் முட்டும் வண்ணம் பெரிதாக்கி அவன் ஆளுமையை சிதைக்கும் எத்தனையோ பள்ளிகள்- ஆசிரியர்கள் உண்டு. பள்ளிகளால் ஒடுக்கப்பட்ட விரட்டப்பட்ட பல சிறுவர்கள் வாழ்க்கையில் பெரிய வெற்றியை கண்டார்கள் என்ற புரிதலே ஆசிரியர்களின் அச்சுறுத்தலில் இருந்து மீட்க ஒரே வழி. 
   

நான் பயணிக்கும் பேருந்தில் ஆசிரியைகளின் செயலை கண்டு வருந்தியது உண்டு. ஒரு ஏழை தாய் தன் அழும் கைகுழந்தையுடன் நின்று கொண்டே பயணிக்க்ன்றார்.  ஆசிரியைகள் இடம் கொடுக்க முன் வரவில்லை. எழுந்து இடம் கொடுக்கலாம் தானே? என்று ஆசிரியைகளிடம் கேட்டு கொள்ளவும் யாராலும் இயலவும் இல்லை. ஆனால் எல்லோர் கண்களும் ஆசிரியைகள் பக்கம் திரும்பிய போது மனம் இல்லாது எழுந்து இருக்கை கொடுத்தார். ஆசிரியர்கள் ஒரு வித மனபிரஞ்யான நிலையில் இருந்து உண்மையான- காத்திரமாக நிலைக்கு இறங்கி வர வேண்டும். மீன் வாங்கும் சந்தயில் இருந்து வணங்கும் ஆலயம், பயணிக்கும் பேருந்து என உடை நடையால் மட்டுமல்ல தன்  செயலாலும் தங்களை பற்றி, ஏதோ கதைத்து கொண்டு வருகின்றனர். எளிமை பொறுமை ஆட்சி செய்ய வேண்டிய இடத்தில் பொறாமை காழ்ப்புணர்ச்சி ஆணவம் தாண்டம் ஆடுகின்றது.  நாடகதன்மையான உலகை காண துவங்காத குழந்தைகளுக்கு மன நெருக்கடியை கொடுக்க மட்டுமே இது இடம் கொடுக்கின்றது.

எப்போதும் செயற்க்கைத்தனத்துடன் குற்றம் கண்ட கண்ணுடன் ஈரம் அற்ற இதயத்துடனே அவர்கள் வாழ்கை செல்கின்றது. நிறைந்த மனதுடன் மாணவர்களை பாராட்டி சிரிப்பது, பெரிய மனது கொண்டு மாணவர்களை மன்னிப்பது என்பது ஆசிரியர்கள் அகராதியில் இல்லை என்று ஆகி விட்டது. தன் மகன் வயதுள்ள தன் மாணவனை அடக்க துடிக்கும் ஆசிரியை தன் மகன் தன்னுடன் எப்படி நடந்து கொள்கின்றான் என்று சுத்த இதயத்தோடு சிந்தித்தால் பல கேள்விக்கு இடம் கிடைக்கும்.

 3ஆம் வகுப்பு ஆசிரியை  பள்ளிக்கு வராத மாணவர்களிடம் மறுநாள் கேட்பாராம் “ஏன் பள்ளிக்கு நேற்று வரவில்லை நான் செத்தேனா? இருக்கேனா? என்று பார்க்கவா வந்தாய்“ என்று:- ஒரு குறும்புக்கார மாணவன் ஆசிரியை வராது அடுத்த நாள் வந்த போது கேட்டானாம் "நீங்க நாங்க செத்தோமா இல்லையான்னு பார்க்கவா வந்தீங்க" என்று....இப்போது 4 வகுப்பு படிக்கும் என் மகன் தன் தலையை காட்டி என்னிடம் கேட்கின்றான் “அம்மா தலையில் எங்கு  எழுத்தியிருக்கும், என் மிஸ் சொல்கின்றார் என் கையெழுத்து தலை எழுத்து போல் உள்ளதாம் என்று. ஆசிரியைகளை கேள்வி கேட்பது என்பது நம் குழந்தையின் பள்ளி வாழ்கைக்கு குழி தோண்டுவதற்க்கு சமம் என்பதால் பல பெற்றோர்கள் அடங்கி ஒதுங்கி செல்ல காரணமாகின்றனர். 

இதே சிறுவன் பெற்றோர் ஒரு வேளை மாணவனின் கோபத்தின் காரணவும் அதை தீர்க்கும் வழியும் தேடியிருந்தால், இரண்டு உயிர் துயர் கொள்ள நேர்ந்திருக்காது. இன்று அப்பெற்றோரின் துயர் காண யாரும் முன் வருவதில்லை. வாழ்க்கையில் நல்ல இடத்தை பிடிக்க வேண்டும் என எண்ணி சுமக்க இயலாத கட்டணம் செலுத்தி பள்ளிக்கு அனுப்பிய குழந்தை ஜெயில் கம்பி எண்ண செல்வதை பெற்றோரால் எவ்வாறு தாங்க இயலும்.

என் பெரிய மகன் ஆசிரியர் கூட அவனுடன் மேல் வகுப்புகளில் படிக்கும் மாணவர்களின் பெட்டியில் அலைபேசி மற்றும் சிடிகள் வைத்திருக்கின்றார்களா என்று உடன் படிக்கும் மாணவர்களை கொண்டு தேட கட்டளை இடுகின்றார்களாம்.  இதனால் மாணவர்களுக்குள் பகமை தேவையற்ற சண்டை சச்சரவு வெடிக்கும் என்று பாவம் ஆசிரியர்களுக்கு தான் தெரியாதா? 

கண்ணாடி போன்ற மாணவர்களின் மனதை ஆசிரியர்களால் மட்டுமே புரிந்து கொள்ள இயலும். தன் சுயவிருப்பம் சார்ந்து மாணவனை காண முயலும் போது அபாயங்கள் காத்திருக்கின்றது. ஒவ்வொரு மாணவனின் பலம் பலவீனம் கண்டு வழி நடத்துவதே சிறந்தாக இருக்கும்.பள்ளியில் இருந்து விரட்டப்பட்ட பில்கேட்ஸ் என்ற மாணவனிடம், ஆசிரியர்களின் வழி காட்டுதலில் திறம்பட படித்து முன் வந்த பல மாணவர்கள் பணியாளர்களாக பின்னாளில் பணிபுரிந்தனர் என்பதும் நாம் கண்டதே.

ஆசிரியர் பணியின் மகிமையை தெரியாத வரை இதே போன்ற கொலைகளும் தொடரத் தான் போகின்றது.  ஆசிரியர்கள் வாயில் இருந்து வரும் வார்த்தை கூட விஷம் அல்லாத அமிர்தமாக மாற வேண்டும் என்று வாழ்த்துவது மட்டுமே நம்மால் இயலும்!